aithiya

කරන්ට් නුදුන්නෙන් ලැයිමක හිටි හන්දා

අඳුරු ගුහාවක හරියට දුක් වින්දා

තහඩු වහලෙ හිල් අතරින් නෙත් රන්දා

හඳට වැඩිය හඳ එළියට පෙම් බැන්දා

 

ඉර ද බඩ ගගා සැඟවෙන ඇසිල්ලේ

බරට අඩි තබා නුවරට විදිල්ලේ

කෙවිට ගසාගෙන සෙනෙහෙන් කිහිල්ලේ

බුබුළු මලින් මල බඹරෙක් ඉගිල්ලේ

 

විදුලි කොටා වැසි වැස්සෙන් තෝන්තුව

විදුලි රැහැන්පට හෝන්දු මාන්දුව

කෙවිටි තුඩු අගින් විදුලිය කාන්දුව

උස්සා පොළවෙ ගැහුවයි අපෙ සාන්තුව

 

අඳුර ගලාගෙන විත් තැන තැන රන්දා

පඳුරු ලලා වැඩුනයි නුඹ නැති හන්දා

විදුලි සැරෙන් දිව එන රූ කොයිබින්දා

විදුලි කණුත් හිස බර කර ඉකි බින්දා

 

නිවන පතන මණ්ඩලයේ බැනර් වල

කඳුළු වැලක් ඇඳ තිබුණයි ගලන්නට

ලැයිමෙ අඳුර මැද වැළපෙන දෙ ඇස් වල

ගලන ගලන හැම කඳුළෙම කරන්ට් එක

 

මහත්තුරුත් දෙණ ළඟ ඇස් මහත් කර

රාත්තිරිය දුලවන්නයි පොරොන්දුව

ගහක් ගලක් වන් මිනිහෙක් වහන් කළ

ඉතින් නුදුන්නත් කම් නෑ කරන්ට් එක

 

• මංජුල වෙඩිවර්ධන

 

(‘මාතෘකාවක් නැති මාතෘභූමිය’ – 2010)